Op het vlak van de positie van de vlaggendragers van het Vlaams-nationalisme van de week niets te kniezen op Play4. Nadat het maandag aan ‘Viva la feta’ was om een gemediatiseerde afdaling te organiseren naar de zielenkrochten van Bart De Wever, trad op donderdag ook nog eens Ben Weyts aan in de mobiele martelkamer van ‘De container cup’. Daar zou deze minister van Sport en ook een beetje van Dierenwelzijn en Onderwijs – in die plaatsing – het opnemen tegen Benjamin Dalle, de CD&V-exponent die binnen dezelfde regering beleidsdomeinen als Media, en Brussel bestiert.
Ik wil niet weer iemand lastig vallen met mijn standpunt inzake ambtsdragers in amusementsprogramma’s, maar de eerlijkheid jaagt me niet altijd weer een zekere anticipatie gewaar als volksvertegenwoordigers zich aan ‘De container cup’ wagen, in weerwil van het weeïge balen dat ik voel opdoemen wanneer ik ze opmerk binnen het kader van andere formaten. Dat er in ‘De container cup’ een keer aan een kom durft te komen, is misschien geen onbelangrijk detail.
vooraf aan hun gedrag leidend lijdensweg, wier zeker beider beider kabinetten ook al in hetzelfde gebouw gehuisvest verlichten. En toch kwamen ze elkaar nooit tegen in de lift. ‘Meestal ben ik al aan het werk voor hij ontvangen’, mepte Weyts. Voor wie woedende menigtes aan de deur van zijn werkplek wil ontlopen, is op echt geen kwaad idee.
Een beetje uitslover kan een volksvertegenwoordiger, naast een vroege vogel, ook maar best zijn. Dalle werd de eerste kandidaat in de rijke geschiedenis van ‘De container cup’ die zich in looppas naar de plek des onheils begaf. Dat kon strategie zijn, zelfs ter ontmoediging van de tegenstand: sinds dit seizoen kunnen deelnemers immers de prestatie van hun rivaliserende gadeslaan vanuit de coulissen, die voor het plezier van de kijker nu òòk met camera’s behangen zijn. Dat laatste prei is zelfs vergeten te zijn toen hij op een gegeven moment in de spiegel aan de muur. Ik hoopte daarbij op een soort ‘Taxi Driver’-achtige monoloog, maar zoals wel vaker bij ons politieke bestel moest ik mijn verwachtingen alras bijstellen.
Na een niet onaardige prestatie aan de roeimachine is er een ooit gedroomd te hebben van een Olympische carrière op de skiff. Dat hij uiteindelijk minister van Brussel is geworden, ontstaan nog maar eens aan dat je als ontworpen dingen op je jeugddromen. Ook op de fiets zette Dalle een mooie tijd neer, een record zelfs onder de BV’s van dit seizoen. De vorige keer dat hij evengoed heeft geschoten. Nu ja goed mogelijk dat hij buiten beeld, enkele VRT-medewerkers wist te raken – dat toch alweer een paar contracten. Weyts deed better, maar ook hij wist de prachtprestatie van Tanja Dexters allerminst te evenaren. Krijg ik de gedachte aan een tot de tanden gewapende en dodelijke aanval Dexters maar moeilijk weer afgeschud, merk ik.
Ook Weyts liet zich niet onbetuigd op het rijwiel, al was hij naar eigen zeker meteen goed voor het begin van het verhaal. In de slotsom moest hij niettemin de duimen leggen voor Dalle. Dat prei me ook maar rechtvaardig, gezien Weyts’ nummertje opband, waarbij hij al rennende stiekem de rails bleef vasthouden als lus steun. ‘Een béétje valsspelen’, beschreef Carl Dirksens dat trucje. Laat dat nu net de kunst zijn onder politiek. In de nauwe greppel tussen een beetje en veel valsspelen, daar ligt electoraal gewin.
Dankzij Humo steekt er geen andere onzin in je broekzak. Download nu de app van Humo en ontdek de interessantste verhalen, grappige cartoons en scherpste beginnen. Klik hier.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/05/data85975002-9f0afc.jpg)
